Aynayı kendime çevirmişim...

Son zamanlardaki biraz fazla kendimi anlattığımı fark ettim. Halbuki bu bloğun sahibesinin minik bir ortağı var. Ki bu minik adam bu aralar biraz mızmız, tanıyan herkes değişimin farkında. Yaptıklarından ve yapmadıklarından önce biraz sebeplerinden bahsetsem daha iyi olacak galiba...

Aklımda bikaç şey var aslında. Daha önce de bahsettiğim gibi minik adamı Yasemin teyzesinin gidişi mutsuz etmiş olabilir. Yeni bir ablası var artık, belki O' na alışma dönemi yaşıyo, bilmiyorum. Hasta olduğum 7-8 gün boyunca evde olup, bütün gün sabahtan akşama O'nunla olup işe geri döndüğüm için huysuzlanıyo olabilir. Belki böyle bir dönem geçiriyo, üstüne gitmemek lazım. Belki ve bence en yakın sebep bu, yeni yeni çıkartamaya başladığı birinci azı dişleri ve erken çıkmaya çalışan köpek dişleri sebep olabilir. Birinci azı dönemi yaşıyoruz yani.
.
Tüm bunlar üst üste gelince yeni huylar ortaya çıktı tabi. Eskisi gibi yemek yemek istemiyor -yemek çıkan dişlerin en büyük düşmanı-, aç olunca asabi oluyo bacaksız, tekrar biberon mamasını arttırdık. Yemeğini yediği günlerde evde bir bayram havası esiyo. Elleri sürekli ağzında, bişeyler arıyo içerde, parmaklarını kızartana kadar ısırıyo. Sadece kendi ellerini değil, bizi ısırmaya çalışmaları başladı, vampir gibi ağzını açıp üzerimize saldırıyo -o minik ağız ne kadar açılabilirse artık-. Geceleri tek başına uyumak istemiyo, ben yada babasını çağırıyo, bazen ikimizi de.

Neyse, gecelerimiz biraz zorlu geçiyo bu aralar. Ama bugün cuma. Cumartesiden sonra haftanın en güzel günü. Güneşli bir haftasonu bizi bekliyormuş, biz parkta olucaz, bekleriz...