Bab-ı Esrar...

Ahmet Ümit'in son kitabı Bab-ı Esrar...

Geçen aylarda Elif Şafak' ın Aşk kitabını okuduktan sonra çok etkilenmiş ve uzun süre etkisinden kurtulamamıştım. Kitap biter bitmez Ahmet Ümit'in Bab-ı Esrar' ına başlamış birkaç sayfa okuduktan sonra iki kitabında konusu birbirine çok benzediği için ara verip Alacakaranlık serisini okumuştum ama içten içe merak etmiştim...

Büyük bir merak ve ümitle başladığım kitap hiçte düşündüğüm, beklediğim gibi çıkmadı. Konusundan biraz bahsedersem; annesi İngiliz, babası Konyalı bir Sufi olan Karen' ın yolu işi gereği Konya' ya düşer. Karen, annesini ve kendisini yıllar önce bırakıp giden babasının şehrinde, babasını anlamaya çalışırken bir yandan da Mevlana ve Şems' in arkadaşlığının da derinliğini, anlamını öğrenir. Mevlana ve Şems' i anlatan bölümler, alıntı yapılan sözler dışındaki anlatım tarzı bana çok yavan geldi, hatta kitabın bazı bölümlerinde çok klişeleşmiş yaklaşımlar vardı. Ancak sonuna doğru kitabın daha da kötüleşeceğini düşünürken son sayfalarda konuyu beklediğimden daha iyi toparladı.

Normalde okuduğum kitabı, izlediğim filmi- gerekirse fastforward izlerim:)- yarım bırakma gibi bir huyum yoktur ama kitabı okurken ara ara şeytan dürttü vakit kaybı bırak artık diye. Hem konusunun hatırına hemde Ahmet Ümit'in okuduğum ilk kitabı olmasından dolayı sonuna kadar okumayı başardım.

Nacizene fikrim: yazar, yaptığı 3 yıllık araştırmaya değecek nitelikte bir kitap ortaya çıkaramamış...