Eskiler...

Gerçekten çok özlediğim, varlığıyla hayatıma çok şeyler katan, çocukluğumun vazgeçilmez bir parçası: ananem. Kaybedeli 12 yıl oldu ama şu satırları yazarken bile gözlerim yaşardı, boğazım düğüm düğüm oldu...

Annem çalıştığı için kardeşim ve benim gönüllü bakıcımızdı. Çok akıllı, çok çalışkan, çok becerikli bir kadındı. Çocukluğumuzu düşününce annem ve babamdan sonra ananem geliyor aklıma hatta bazen ilk. Eküri gibiydik, yaramaz bir çocuk olmama rağmen beni gittiği her yere götürürdü. Beraber gitmekten en keyif aldığım ama en yorucu yerlerden biride pazarımızdı. Sinop küçük bir şehir, sadece perşembe günleri kurulan pazara bütün köylerden ve sehirden insanlar gelirdi. İnsanlarla sohbet etmekten, selamlaşmaktan alışveriş yapamazdı ananem. Çok sevilirdi. Yaratıcıydı da, çok güzel dikiş dikerdi. Hatta bir sefer dedemin eski kravatlarından paspas dikmişti :))
Aklıma gelen yazmak isteğim o kadar çok olay varki; ne bilim bakır yemek tası, mısır ekmeği, silörü, zeytinli ekmeği, dolması, oturarak namaz kılması, tarhanası, soba yakması, mısır patlatması, gülüşü, kokusu, sevgisi, tığ örgüsü, annesi, bana kuşum deyişi...
Ananem seni hala çok seviyorum...

Canım kuzum, erkek kardeşim Esat'ım... Çocukluğumun en eğlenceli hatıraları ikimizin birlikte geçirdiği zamanlardı. Çok kavga ederdik ama ayrılamazdık, iyi arkadaştık. Gerçekten kafası çok farklı çalışan, değişik bakış açısı olan bir çocuktu. Çok iyi bir ikiliydik, fikir benden çıktıysa O desteklerdi, O'ndan çıktıysa ben. Tabi böyle olunca da ortalığı birbirine katardık, evde kırılmadık eşya, cam bırakmamıştık hatta bir sefer oynarken orta sehpayı bile kırmıştık :)) Canım annem ya gerçekten çook sabırlı bir kadındı, hala öyle, bağırdığını bile hatırlamıyorum.
Özlüyorum kardeşimle aynı evde yaşadığımız günleri. Uzun zamandır yurtdışında olmasının verdiği özlemle varlığını daha çok arıyorum.

Elbiselerim...

Ayakkabılarım ve montum...
Benden sonra kardeşim ve kuzenlerimde giydiler:)