bababu temizleyen çocuk...

bu bi itiraf yazısıdır ve başlıkla alakası yoktur...

yoğun çalışan bir anne olmak ne kadar da zor. sürekli bir denge kurmaya çalışmak, evin ve işin, sevgilin ve işin çocuğun ve işin, kendin ve işin, arkadaşların ve işin arasında. herşeyi yapıp dengeyi tutturmaya çalışırken aslında hepsini yarım yaptığı fark etmekte cabası...

en kötülerinden birisi de işteyken evi, evdeyken işi düşünmek. minik adamın yanındayken bazen kendimi işi düşünürken dalmış gitmiş bir şekilde buluyorum ve huzursuz oluyorum, içten içe ihanet ediyormuş gibi hissediyorum. bu onun saati ve ben oturmuş yarın ne yapacağımı düşünüp işlerimi sıralıyorum, olacak iş mi bu? işteyken de evi aramak ve sesini duymak istiyorum, bilgisayardan resimlerine bakıyorum, videolarımızı izliyorum (vakit buldukça!), sevgilimle telefonda onu konuşuyoruz. yemek yerken etrafta gördüğüm çocukları izliyorum... bedenin ve aklın aynı anda aynı yerde olmaması çok zor bir durum..

güzel haber deyip kendimi inandırmaya çalışıyorum ama ne kadar güzel olduğunu da bilmiyorum. terfi etmek bir dolu soru ve sorunu da beraberinde getiriyor. tamam çok uzun süre geçmedi ama biraz da olsa önümü görebiliyorum, ilerde beni, bizi nasıl bir tempo bekliyor tahmin edebiliyorum ve korkuyorum. annem ve sevgilim bana bu kadar destek olmasaydı bu noktaya bile gelmem çok zor olurdu. yaptığı işi seven biriyim ben hem de çok ama ailemi hiçbişeye değişmem.

gece gece saçmaladım biraz galiba, uyumam gerek sanırım. yarın işe gitmiyorum bu arada, bundan daha güzel bir gün olabilirmi? ha bir de dışardaki harika hilal' i fark ettin dimi?