Yürüdüğünü görünce doğduğu gün ki kadar mutlu oldum...

İş yerinden yeni çıktım, taksideyim.

Son üç gündür yoğunluktan normal zamanda eve dönemiyorum.
Yorgunum, keyifsizim ve doluyum.
Sevgilimi aradım nerde buluşalım diye, evdeler mi yoksa parkta mı?
2 aydan fazla süredir her akşamımız parkta geçiyor, sektirmeden her akşam.
Park mesaisindeyiz yani.
Düzenli arkadaşları bile var oğlumun parktan tanıdığı.
Müdavim teyzeler tadını oğlumu.
Kedisini köpeğini, kuşunu çiçeğini günlük takip ediyoruz.

Sesi çok keyifli geliyordu sevgilimin.

İçimden iyi dedim en azından birimizin günü iyi geçmiş.

Sana bir sürprizim var dedi sevgilim.

"Oğlumuz artık yürüyo..."

İlk adımları değildi elbette.
Daha öncede kendi başına adım atıyordu yada elimizi tutarak yürüyordu.
Ama birden bire,
kendi kendine, yardımsız yürümeye karar verdi.
O an yanlarında olmayı istedim, sarılıp, doyasıya öpmek.

Eve geldiğimde keyifleri çok yerindeydi.
Banyosunu yapmış, annesini bekliyordu.
Bir bana yürüdü sarıldı bir babasına.
Çok mutluydu, çok mutluyduk...
Sevgilime günlerini sorduğumda
"Yürüdüğünü görünce doğduğu gün ki kadar mutlu oldum..."
deyince boğazım düğüm düğüm oldu...