2 - 12 - 22 - 32 - 42 - 52?...

koskoca iki yaş, dolu dolu... inanılmaz bir mutluluk ama bir yandan içten içe ufak ufak başlayan korkular, karışan duygular...  2 yaşında terrible two başlar -yada başlamaz?-, 12 yaşında ilkokul biter artık büyüdü demeye başlarsın ama aslında 22 yaşında gerçekten adam olmaya başlar üniversiteyi bitirmiştir çünkü artık, 32 yaşında aklı başına gelmiştir artık dersin-belki evlenir belki evlenmez, belki çoktan babane olurum o zamana bilinmez-, 42 yaşında hayatı oturmuş olur -eğer yoksa torun diye başının etini yemeye başlarım-, 52 yaşını ise bilmiyorum belki göremeyebilirim...

hüzünlendim nedense bir anda, dedim ya kafam karışık diye...
neyse, minik adamın doğum günü benim için bambaşka, hayatım tekrar başladı sanki, çook sevdiğim biri o kadar güzel anlatmış ki:

""Anne","Baba" oluşunuzun, içinizde bir yerlerde olan ama bu zamana kadar keşfetmediğiniz yönleri keşfedişinizin, ben yerine daha çok "biz" demenizin, kendi ihtiyaçlarınızdan önce daha çok ve hatta en önce "o"nun ihtiyaçlarını giderişinizin, hiç olmayan korkularınızla beraber hiç sevmediğiniz kadar sevginin ortaya çıkışının, minik bir elin hayatınıza büyü katışının, okuduğunuz, yazdığınız, gezdiğiniz, dolaştığınız her şeyin yön değiştirişinin, önyargılarınızın kırılışının, asla yapmam dediğiniz şeyleri "o" nun için deneyşinizin, hayatı bir defa daha öğrenmeye ve öğretmeye başlayışınızın ve daha sayamayacağım ancak "siz" gibi olunca öğrenebileceğim bir çok şeyin 2. yılı kutlu olsun. Sizi çok seviyorum..."

partimize katılan herkese çoook teşekkürler, ama özellikle annem ve babam sizi seviyorum...